เจอโรนิโม แห่งเผ่าอินเดียนแดง

เจอโรนิโม ในปี 1905 เป็นช่วงปลายของชีวิต จะบอกว่าโชคดีที่ได้มีชีวิตอยู่จนแก่ หรือโชคร้ายที่ต้องมาเห็นคนที่รักต้องมาตาย ก็พูดยากครับ

ผมขอติดเรื่องราวรายละเอียดของชาวอินเดียนแดงไว้ก่อนนะครับ แต่ผมอยากจะพูดสิ่งที่ผมได้ จากการรับรู้เรื่องราวของพวกเค้า ว่าผมรู้สึกอย่างไร สงสารครับ สงสารจับใจ สงสารมากกว่าชาวยิวในค่ายกักกันนาซี สงสารมากกว่าชาวญี่ปุ่นที่โดนระเบิดปรมาณู ทำไมน่ะเหรอครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

สหรัฐอเมริกา ใช้เรื่องสิทธิมนุษยชนเหมือนเป็นสโลแกนในการหาเรื่องโจมตีประเทศคู่อริ แต่เค้าลืมไปหรือ ว่ากว่าจะมีวันนี้ เคยทำอะไรไว้บ้าง

ฉากสะเทือนใจที่สุด คือ มีการนัดเจรจาสงบศึกระหว่างกลุ่มชาวอินเดียนแดง กับพวกฝรั่งผิวขาว โดยชายชาวอินเดียนแดงก็ยกไปกันหมดล่ะครับ เพราะไปกันน้อยก็มีหวังโดนฆ่าหมด ปล่อยให้หมู่บ้านเหลือแค่ผู้หญิงกับเด็ก

แต่ฉากหลัง ไอ้พวกฝรั่งมันหลอกให้ผู้ชายออกมา แล้วส่งกำลังอีกชุด ไปฆ่าผู้หญิงกับเด็กตายเกือบหมดหมู่บ้าน ไหนๆก็หลอกผู้ชายออกมาได้แล้ว ก็ฆ่าให้หมดไปสิ ผู้หญิงกับเด็กมันจะไปทำอะไรได้

ถ้าเป็นในหนังคนพวกนั้นมันก็แค่ตัวโกงที่หลอกทำร้ายคนซื่อๆ ไม่มีทางสู้ แต่เมื่อมันเป็นเรื่องจริงต้องบอกว่าคนพวกนั้น

แม่ง เลวบัดซบสิ้นดี